Moria

Moria

Prosił o cud

Modlił się, czekał

Bóg modlitw wysłuchał

I syna Obiecał

Wróciła Nadzieja

Znów czekał

Cierpliwie

Na cud

Aż nadeszła starość

Nic się nie zmieniło

Zwątpił

Pogodził z porażką

Myślał, że pewnie źle Boga zrozumiał

Bo przecież nie mógł pomylić się Bóg!

Na zgliszczach wiary

Cmentarzysku nadziei

Bóg Sam dzieła dokończył

Zapowiedział syna

i tego dotrzymał.

Po latach

kolejną próbę zesłał Bóg

Zażądał ponownie dowodu wierności

Moria…

W drodze na Górę różne myśli przychodziły…

Zabić syna?!

Dar od Boga?!

Jedynego, kochanego!

Latami wyczekiwanego!?

To jakaś farsa czy drwina?

A może to złośliwy Demiurg, a nie Miłosierny Bóg?!

Mówią: „Jak trwoga to do Boga”

Lecz gdy trwoga od Niego pochodzi?

Co wtedy robić?

Gdy autorem trwogi jest Bóg?

Ostatecznie zwyciężyło

Wierne Jemu zaufanie

Pomyślał:

„Przecież to Dar Niebios i Syn Obietnicy”

I jak Hiob zawołał:

Bóg dał Bóg wziął…

I ratunek przyszedł…

w ostatnim momencie

Patrząc oczami człowieka

Była to ostatnia droga

Droga po śmierć

A patrząc oczami Boga…

Moria to do zaufania droga

Droga po Miłość.

„Słowo, które wychodzi z ust moich — mówi Pan — nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem” (Iz 55, 11).

zdjęcie pochodzi z: https://jeanieshepard.org