Nieznajoma

Bóg przyszedł do mnie pod postacią człowieka… „bo to co nas spotyka przychodzi spoza nas” /x.Twardowski/

Nieznajoma

Nie znam cię Pani

Nie wiem skąd przychodzisz

I dziś z całą pewnością stwierdzam, że ….

nie wiem jaka jesteś naprawdę

Poznałem doskonale wszystkie twe przebrania

Wszystkie oszustwa udające ciebie …

Za każdym razem inny wkładasz kostium

Inne nosisz ubranie

Czy to Ty jesteś? Czy znów tylko twa poza?

Ciałem obecna, duchem gdzieś w przestworzach…

Kiedy pierwszy raz cię spotkałem

Byłaś bezbronna, niewinna i świeża

Patrzyłaś na świat z wiarą i nadzieją

Z ufnością dziecka rzucałaś się w życie

Odeszłaś - wątpiąc we wszystko …

Zawód i odrzucenie zniszczyły twą duszę

Następna twoja postać dotykała głębi

Do głębi zraniła ją strata

W cierpieniu powstała i z bólem odchodziła

By wrócić - na nowo, po latach….

A ta Najpiękniejsza, po ludzku niedorzeczna

„Staroświecka”, bo skromna i pokorna

Żałosna, bo delikatna i wrażliwa

Bzdurna, bo cierpliwa i wierna

Dlatego po ludzku śmieszna i beznadziejna…

A jednak ta „beznadziejna” jednak się zdarzyła

I tak „po ludzku” przyszła i została

Jej źródło nie wysycha nigdy, bo

Sercem tożsama ze Swym Pierwowzorem

Z Ojcem Miłości - Bogiem

Próżno jest szukać Miłości na ziemi

I Nieskończoności w świata granicach

Ta co „nie ustaje” Stamtąd przychodzi,

Człowiek Jej nie pojmuje

A jeśli Prawdziwa - przychodzi na zawsze

I na zawsze zostaje ...