Klatka

„Lepszy suchy kęs chleba w spokoju niż dom pełen biesiad kłótliwych /Prz 17¹/

Klatka

Chodź! Pod „skrzydełko” cię schowam

Przed każdym problemem ukryję

Dopóki ręce mam sprawne

Dopóki jeszcze żyję

Ze wszystkiego cię wyręczę  

Bo na świecie samo zło bytuje

Sami źli ludzie dokoła

Każdy na ciebie czatuje…

No chodź! Pod skrzydełka mamusi!

Marsz! Na kolanka tatusia!

„Kaftanik” z miłości ci damy 

W dybach wdzięczności zamkniemy

Byś nam nie uciekł zbyt daleko

Bo przecież sobie nie poradzisz …

Bo przecież o kogoś troszczyć się musimy…

I jakiś sens w życiu mieć chcemy…

To nic, że twa metryka leciwa

I wiek do powagi wzywa …

….

Aż w końcu przelało się  misiaczkowi

Chore o niego zatroskanie

Rodzinna o niego lękliwość

I nieustające ze wszystkiego wyręczanie

I w końcu „zaryczał” fajtłapa

„zaryczał jak lew”, jak potrafił

jak mąż co gderania żony dłużej już znosić nie mógł

pewnego dnia po papierosy wyszedł i już nie wrócił

Sto razy próbował odejść

Sto pierwszym razem to zrobił

Zapragnął żyć swoim życiem

Po swojemu, na własny rachunek….

Bo nie wystarczy tylko istnieć

Żeby być – trzeba żyć

Bo miłość nadopiekuńcza– to miłość głupia 

Miłość zaborcza i wszechobecna kontrola

Co drugiego człowieka zniewala

I skrzydła przed startem podcina….

Wiersz jest dedykacją dla moich przyjaciół pochodzących z rodzin dysfunkcyjnych.